Milena Zduniak

W moich dotychczasowych badaniach skupiałam się na poznaniu mechanizmów kształtujących interakcje między pasożytami a ich żywicielami, ze szczególnym uwzględnieniem roli indywidualnych różnic behawioralnych, określanych jako "osobowość zwierząt". Na przykładzie dzikich populacji myszy leśnej (Apodemus flavicollis), przeanalizowałam związki pomiędzy osobowością, użytkowaniem przestrzeni i ryzykiem pasożytnictwa, a także podjęłam temat sprzężenia zwrotnego pomiędzy zachowaniem żywiciela i pasożytami.

Obecnie rozszerzam te badania, koncentrując się na szczególnie intrygującym przypadku Toxoplasma gondii - pasożyta znanego ze zdolności do manipulacji zachowaniem żywicieli. Chcę sprawdzić, jak powszechnie opisywane "fatalne zauroczenie", prowadzące u zarażonych gryzoni do utraty strachu przed kotowatymi, może wpływać na użytkowanie przestrzeni, ryzyko drapieżnictwa i w konsekwencji również inne procesy ekologiczne. Interesuje mnie szczególnie, czy zainfekowani żywiciele pośredni stają się ogólnie bardziej skłonni do ryzyka, potencjalnie wpływając na szeroki zakres procesów ekologicznych (konkurencja wewnątrz- i międzygatunkowa, dyspersja nasion, transmisja patogenów itd.), czy też śmiałość ogranicza się wyłącznie do interakcji z ich drapieżnikami?