Nicolas De Pelsmaeker

Kleszcze mają największy zakres przenoszonych patogenów spośród wszystkich pasożytów na świecie. Wiele aspektów relacji między kleszczami a ich żywicielami pozostaje obecnie nieznanych, jednak te zagadnienia są instotne dla zrozumienia epidemiologii chorób przenoszonych przez kleszcze na ludzi, zwierzęta domowe, a także dzikie zwierzęta. Podczas mojego doktoratu badałem ekspansję klimatyczną kilku gatunków kleszczy wzdłuż gradientów wysokościowych na ich równoleżnikowej granicy zasięgu w Norwegii, oceniając obciążenie larwalne żywicieli małych ssaków. Odkryliśmy, że kleszcze zdołały osiedlić się na znacznie większych wysokościach niż wcześniej sądzono. Tutaj, w Białowieży, badam, w jaki sposób rozmieszczenie jeleni za pośrednictwem wilków wpływa na ryzyko ukąszenia przez kleszcze i ryzyko zakażenia Borrelia burgdorferi s.l. (czynnik wywołujący boreliozę). Ponieważ wiadomo, że wilki wpływają na wybór siedlisk przez jelenie, a jelenie są ważnym żywicielem dorosłych kleszczy, ich rozmieszczenie wpływa na liczebność i zagęszczenie kleszczy w środowisku, i wynikające z tego ryzyko ukąszenia. Jednakże, ponieważ jelenie nie są jednocześnie rezerwuarem B. burgdorferi s.l., ich obecność zmniejsza względną częstość występowania patogenu w populacji kleszczy. Ponieważ wilki coraz częściej rekolonizują części Europy, w których wcześniej wyginęły, zrozumienie ich wpływu na rozmieszczenie kleszczy może pomóc nam przewidzieć przyszłe skutki zdrowotne ich pojawienia się.